Σούρβα

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς , όπως σ` όλη την Ελλάδα , τα παιδιά έλεγαν τα κάλαντα . Ιδιαίτερο έθιμο στην περιοχή της Θράκης ήταν η σούρβα και γινόταν ανήμερα την Πρωτοχρονιά .

Πάνω σε ένα χλωρό κλαδί κρανιάς έβαζαν πολύχρωμες κλωστές .
Αυτό το στολισμένο κλαδί ήταν η σούρβα .
Κάθε παιδί με τη σούρβα στο χέρι και μαζί με άλλα παιδιά , παρέες-παρέες , το πρωί  της Πρωτοχρονιάς , γύριζαν το χωριό και επισκέπτονταν όλα τα σπίτια .
Στην είσοδο του σπιτιού τα παιδιά , χτυπώντας με τη σούρβα τους νοικοκυραίους στη ράχη ,  έλεγαν :

                                     Σούρβα σούρβα
                                     κι του χρον`
                                     κι τ` Αγίου Βασιλείου
                                     χρόνια πουλά

Οι νοικοκυραίοι κερνούσαν και φίλευαν τα παιδιά .
Οι βαφτιστικοί και οι βαφτιστικές ( τα αδεξίμια ) πήγαιναν στο νονό ή στη νονά , για να τους κάνουν σούρβα.
Ο νονός ή η νονά έδινε γλυκά και δώρα στα παιδιά .
Το χτύπημα της σούρβας στη ράχη γινόταν για να μεταδοθεί η δύναμη του χλωρού δέντρου , που έκρυβε μέσα του την αναγέννηση, στον επισκεπτόμενο , για υγεία και ευτυχία .
Η λέξη σούρβα προέρχεται από την κρανιά , που σε πολλά μέρη της Θράκης
ονομάζεται σουρβιά .

Σούρβα Σούρβα, γιρό κουρμί
Γιρό κουρμί, γιρό σταυρί
Σαν ασήμι, σαν κρανιά
Κι του χρον', ουλ' γιροί
ουλ' γιροί,καλόκαρδοι

Σούρβα Σούρβα γιά χαρά
για σταφίδις, για παρά
για καρίδις, για μπαντέμια
για ένα ξυλουκέρατου...

Κι του χρόν' πιδιάμ... Καλή πρόουδου... (Έλεγε συνήθως η κυρά του σπιτιού)

Κι του χρόν' Θειάκα... (Έλεγαν τα Παιδιά...)