ΜΑΡΑΣΙΑ ΕΒΡΟΥ: Μαρτίου 2010

Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Ευχές

Σε όλες τις φίλες

και σε όλους τους φίλους

εύχομαι

Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση

Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

Έθιμα : Από τη Μεγάλη Πέμπτη έως την Κυριακή του Πάσχα

Τη Μεγάλη Πέμπτη , τη Μεγάλη Παρασκευή και το Μεγάλο Σάββατο οι γυναίκες του χωριού πηγαίνουν στο νεκροταφείο , για να περιποιηθούν τους τάφους των νεκρών τους . Έθιμο που υπάρχει σε όλα τα χωριά της Ελλάδας και έχει άμεση σχέση με τη μετάβαση των Μυροφόρων στο μνήμα του Χριστού .

Τη Μεγάλη Πέμπτη οι νοικοκυρές αφού ψήσουν τα τσουρέκια και βάψουν τα αυγά , κρατούν ένα βαμμένο αυγό και το βάζουν στο εικονοστάσι . Είναι το αυγό της Παναγίας .

Την επόμενη χρονιά , τη Μεγάλη Παρασκευή , οι γυναίκες παίρνουν το αυγό της Παναγίας από το εικονοστάσι και μετά το προσκύνημα του Επιταφίου πηγαίνουν στη Μαρίτσα . Εκεί σπάνε λίγο το αυγό και βλέπουν το εσωτερικό του . Αν ο κρόκος του αυγού είναι ολόκληρος , το κιτρινάδι είναι κανονικό , η χρονιά θα πάει καλά . Αν όχι , η χρονιά δε θα πάει καλά . Ύστερα ρίχνουν το αυγό στη Μαρίτσα , για να πάει η χρονιά σα νερό .

Τη Μεγάλη Παρασκευή , πριν από την Ακολουθία των Ωρών γίνεται ο στολισμός του Επιταφίου . Τα τελευταία χρόνια για λόγους εξοικονόμησης χρόνου , ο στολισμός γίνεται το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης .

Μετά τη λειτουργία των Ωρών η εκκλησία είναι ανοιχτή όλη τη μέρα , για να μπορεί ο κόσμος να προσκυνήσει τον Επιτάφιο . Η καμπάνα χτυπάει πένθιμα . Το μεσημέρι γίνονται πρόβες για τα εγκώμια .

Το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής τα κορίτσια και τα παλληκάρια του χωριού ψάλλουν τα εγκώμια και μετά γίνεται η περιφορά του Επιταφίου στο χωριό . Στο τέλος της περιφοράς , αφού γίνει ο γύρος της εκκλησίας , τα παλληκάρια που μεταφέρουν τον Επιτάφιο , τον σηκώνουν ψηλά στην είσοδο του ναού και όλο το εκκλησίασμα περνάει από κάτω για υγεία και προκοπή . Στο πέρας της λειτουργίας ο ιερέας μοιράζει τα λουλούδια του Επιταφίου στο εκκλησίασμα .

Το βράδυ της Ανάστασης , μετά το « Χριστός Ανέστη » ακολουθούν τα πατροπαράδοτα πυροτεχνήματα και οι μπαταριές από τις κυνηγετικές καραμπίνες .

Την Κυριακή του Πάσχα , μετά τη Δεύτερη Ανάσταση , γίνονταν επισκέψεις στα φυλάκια του χωριού μαζί με τον ιερέα . Σήμερα επισκέψεις γίνονται στο φυλάκιο της παλιάς σιδηροδρομικής γέφυρας του Άρδα , μια και τα άλλα φυλάκια έχουν κλείσει .

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

Έθιμα - Σάββατο του Λαζάρου

Σάββατο του Λαζάρου

Το Σάββατο του Λαζάρου το πρωί τα παιδιά του χωριού μαζεύονταν σε παρέες , γυρνούσαν το χωριό και τραγουδούσαν το τραγούδι του Λάζαρου , κάτι σαν κάλαντα για τη γιορτή της ημέρας , την Ανάσταση του Λαζάρου . Οι νοικοκυρές έδιναν αυγά στα παιδιά για το Πάσχα .

Σήμερον έρχεται ο Χριστός

ο επουράνιος Θεός .

Εν τη πόλει Βηθανία,

Μάρθα κλαίει και Μαρία

Λάζαρον τον αδερφόν της

τον γλυκύ και καρδιακό της

τρεις ημέρες τον θρηνούσαν

και τον εμοιρολογούσαν .

Την ημέρα την τετάρτην

κίνησε ο Χριστός για να' ρθει.

και εβγήκε κι η Μαρία

έξω από τη Βηθανία.

Σκύβει εμπρός γονατιστή και τους

πόδες του φιλεί.

-Αν εδώ ήσουν Χριστέ μου,

δεν θα πέθαινε ( ο ) αδερφός μου.

Μα κι εγώ τώρα πιστεύω

και καλότατα εξεύρω

ότι δύνασαι αν θέλεις

και νεκρούς να ανασταίνεις.

-Λέγε, πίστευε, Μαρία

άγωμεν εις τα μνημεία

Τότε κι ο Χριστός δακρύζει

και τον Άδη φοβερίζει:

-Άδη, Τάρταρε και Χάρε

Λάζαρε να μη σε πάρει:

Δεύρο έξω Λάζαρέ μου,

φίλε και αγαπητέ μου

Παρευθύς από τον Άδη

ως εξαίσιο σημάδι.

Λάζαρος απενεκρώθη,

ανεστήθη και σηκώθη.

Λάζαρος σαβανωμένος

και με το κηρί ζωσμένος

-Λάζαρε πες μας τι είδες

εις τον Άδη που επήγες;

-Είδα φόβους , είδα τρόμους

είδα βάσανα και πόνους.

Δώστε μου λίγο νεράκι

να ξεπλύνω το φαρμάκι

της καρδίας, των χειλέων

και μη με ρωτάτε πλέον.

Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

Τόποι από όπου κατάγονται Μαρασιώτες : Ορτάκιοι ( Ιβαήλοφγκραντ )

Ιβαήλοφγκραντ ( Ορτάκιοι )

Το Ιβαήλοφγκραντ είναι μια πόλη της ΝΑ Βουλγαρίας . Βρίσκεται στο Νομό του Χάσκοβο , πολύ κοντά στα ελληνο-βουλγαρικά σύνορα , δίπλα στον Άρδα . Φαίνεται πολύ καθαρά από τον Κυπρίνο .

Τον 9ο -10ο αιώνα στη θέση της σημερινής πόλης υπήρχε το φρούριο της Λιουτίτσα , που ήταν και έδρα επισκόπου .

Σύμφωνα με τον Ιωάννη Στ` Κατακουζηνό ( 1347-1354) , ο βυζαντινός στρατός κατέλαβε το φρούριο της Λιουτίτσα το 1342-1343 .

Το φρούριο κατέστρεψαν οι Οθωμανοί Τούρκοι , όταν εισέβαλαν στα Βαλκάνια τον 14ο και 15ο αιώνα .

Λίγες πληροφορίες υπάρχουν για την πόλη κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας .

Ήταν το κέντρο ενός καζά και είχε το όνομα Ορτάκιοι . Ανήκε στην επαρχία της Αδριανούπολης .Οι οργανωμένες ληστείες και οι φονικοί πόλεμοι που γίνονταν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ανάγκασαν πολλούς Βουλγάρους να εγκαταλείψουν το Ορτάκιοι .

Η Βουλγαρία απελευθερώθηκε το 1878 και ενώθηκε σε ένα κράτος το 1886 , όμως το Ορτάκιοι συνέχιζε να ανήκει στην Οθωμανική Αυτοκρατορία . Υπέφερε από τις επιδρομές των βασι-βουζούκων ( άτακτος στρατός ) .

Το Ορτάκιοι ενσωματώθηκε στη Βουλγαρία μετά τους Βαλκανικούς πολέμους ( 1912-1913 ) .

Αξιοθέατα του Ιβαήλοφγκραντ είναι το Φράγμα του Άρδα , η Ρωμαική βίλλα Αρμίρα του 2ου αιώνα μ. Χ. , το μεσαιωνικό κάστρο της Λιουτίτσα , η γέφυρα Ατερένσκι του 16ου αιώνα .

Κάποιες οικογένειες εγκαταστάθηκαν στα Μαράσια κυρίως μετά τη συνθήκη του Νείγύ ( 1919 ) , σύμφωνα με την οποία έγινε ανταλλαγή πληθυσμών Ελλάδας-Βουλγαρίας , και μετά την οριστική χάραξη των συνόρων το 1923 ( Συνθήκη της Λωζάννης ) , που έδωσε τέλος σε μια δύσκολη και αβέβαιη κατάσταση που υπήρχε στο χωριό και στην περιοχή γενικότερα , από τις ελληνο-τουρκικές συγκρούσεις .

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

Τόποι όπου μένουν Μαρασιώτες : Στάρα Ζαγκόρα

Στάρα Ζαγκόρα

Η Στάρα Ζαγκόρα είναι πόλη της Κεντρικής Βουλγαρίας , η έκτη σε μέγεθος πόλη της χώρας .
Βρίσκεται στη νότια πλευρά του βουνού Σρέντνα Γκόρα .

Τον 6ο-5ο αιώνα π.Χ. στην περιοχή υπήρχε θρακικός οικισμός με την ονομασία Βερόη ( που σημαίνει σίδερο ) ή Βέροια .

Το 342 π.Χ. ο Φίλιππος ο Β` έχτισε πόλη εκεί .

Στη Ρωμαική εποχή η πόλη λεγόταν Ulpia Augusta Traiana , προς τιμήν του Ρωμαίου αυτοκράτορα Τραιανού .

Στη Βυζαντινή εποχή η πόλη λεγόταν Ειρηνούπολη , προς τιμήν της αυτοκράτειρας του Βυζαντίου Ειρήνης .

Το 717 οι Βούλγαροι πήραν την περιοχή . Ήταν η πρώτη περιοχή που πήραν οι Βούλγαροι νότια της Οροσειράς του Αίμου . Η πόλη ονομάστηκε Boruy .

Το 1122 έγινε η μάχη της Βέροιας , όπου ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Ιωάννης Β` Κομνηνός

νίκησε τους Πετσενέγους .

Το 1208 στη μάχη του Boruy οι Βούλγαροι νίκησαν το Βυζαντινό στρατό .

Το 1371 την πόλη κατέκτησαν οι Οθωμανοί Τούρκοι .

Το 1840 ιδρύθηκε σχολή στοιχειώδους εκπαίδευσης .

Το 1854 η πόλη ονομάστηκε Ζελέζνικ ( το όνομα Βερόη-Βέροια στα σλαβικά ) ως αντίθετο όνομα στο τουρκικό Εσκί Ζάγκρα ή Ζάγκρα -ι-Ατίκ .

Το 1870 ονομάστηκε Στάρα Ζαγκόρα .

Η Στάρα Ζαγκόρα , ως Ζάγκρα-ι Ατίκ ήταν η πρωτεύουσα καζά που ανήκε στο σαντζάκι της

Φιλιππούπολης και στην επαρχία της Αδριανούπολης .

Το 1878 οι Βούλγαροι απελευθέρωσαν την πόλη . Μέχρι το 1886 ήταν μέρος της αυτόνομης Ανατολικής Ρωμυλίας .

Το 1886 η Στάρα Ζαγκόρα εντάχθηκε στη Βουλγαρία ως αποτέλεσμα της Ενοποίησης της Βουλγαρίας .

Η σημερινή πόλη έχει περίπου 160.000 κατοίκους . Είναι βιομηχανικό κέντρο . Παράγονται βαμβακερά υφάσματα , χημικά προιόντα , λιπάσματα , γεωργικά εργαλεία , εργαλειομηχανές , τσιγάρα , μπίρα και κονσέρβες .