Λίγα λόγια για το χωριό

Μαράσια Έβρου

Τα Μαράσια είναι ένα μικρό χωριό του ΒΑ Έβρου . Βρίσκεται στη συμβολή των ποταμών Έβρου και Άρδα , σε υψόμετρο 40 μέτρα . Απέχει 23 χιλιόμετρα από την Ορεστιάδα και 140 χιλιόμετρα από την Αλεξανδρούπολη .


Ακριβώς δίπλα από το χωριό ( ανατολικά ) περνάει η σιδηροδρομική γραμμή Ορμενίου-Αλεξανδρούπολης και τρία χιλιόμετρα στα δυτικά ο διεθνής δρόμος Ε85 από την Αλεξανδρούπολη προς το Ορμένιο και τη Βουλγαρία .


Το 2001 το χωριό είχε , σύμφωνα με την απογραφή , 198 κατοίκους . Οι περισσότεροι από αυτούς είναι συνταξιούχοι αγρότες .


Ο πληθυσμός σιγά-σιγά , όπως συμβαίνει στην περιοχή , αλλά και στη χώρα γενικότερα , μετανάστευσε στις πόλεις και στο εξωτερικό . Ο εμφύλιος πόλεμος και τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια ανάγκασαν τους κατοίκους να αφήσουν το χωριό και να αναζητήσουν την τύχη τους αλλού : στο εξωτερικό , κυρίως στη Γερμανία , στην Αθήνα , στη Θεσσαλονίκη , στην Αλεξανδρούπολη . Τις δύο τελευταίες δεκαετίες πολλοί μετανάστευσαν στην Ορεστιάδα , το αστικό κέντρο της περιοχής . Από την άλλη , ελάχιστοι συνταξιούχοι επέστρεψαν και μένουν μόνιμα στο χωριό .


Η οικονομία του χωριού είναι κυρίως αγροτική . Πλούσιος κάμπος με χωράφια που αρδεύονται από τον Άρδα . Παλαιότερα υπήρχε και κτηνοτροφία , αλλά εξέλιπε με την πάροδο του χρόνου και τη διαρροή του ανθρώπινου δυναμικού . Στο λόφο του Παπάς-Τεπέ υπάρχει η ποτοποιία της οικογένειας Αρβανιτίδη που διαμένει στην Ορεστιάδα , αλλά η καταγωγή της είναι από το χωριό .






Το χωριό πρέπει να υπήρχε από το 1400 μ.Χ. περίπου , μια και αναφέρεται σε έγγραφο του 1528 ως βακούφι του σουλτάνου Μουράτ Β` ( 1421-1451 ). Ως προάστιο της Αδριανούπολης ( το όνομα Μαράσια προέρχεται από την τουρκική λέξη Maras που σημαίνει προάστιο και το τουρκικό όνομα του χωριού ήταν Maraskoy = το χωριό προάστιο ) υπέφερε από τις ατελείωτες συγκρούσεις κυρίως Τούρκων και Βουλγάρων για την κατοχή της Αδριανούπολης. Κάηκε τουλάχιστον τρεις φορές . Μετά τη Συνθήκη της Λωζάννης εγκαταστάθηκαν στο χωριό πρόσφυγες κυρίως από την Αδριανούπολη , αλλά και από την υπόλοιπη Ανατολική Θράκη . Επίσης από πιο πριν είχαν εγκατασταθεί πρόσφυγες από την Ανατολική Ρωμυλία .


Ονομαστό στην περιοχή είναι το πανηγύρι του χωριού , στις 6 Αυγούστου ( Μεταμόρφωση του Σωτήρος ) . Από παλιά ήταν εξαιρετικά ζωντανό και πετυχημένο και είχε πολλούς επισκέπτες . Παρά την εγκατάλειψη , η ζωντάνια του παραμένει . Πολύς κόσμος μαζεύεται στο χωριό και στις άλλες γιορτές , κυρίως το Πάσχα .


Το χωριό έγινε γνωστό στο πανελλήνιο από την κ. Βασιλική Λαμπίδου , την υπεραιωνόβια γυναίκα που διακρίθηκε για τις υπηρεσίες που πρόσφερε στον Ελληνικό Στρατό επί δεκαετίες .


Η θέση του χωριού , ανάμεσα στο τραίνο και στο διεθνή δρόμο , οι λόφοι με την εξαιρετική θέα και τα ποτάμια , προσφέρουν δυνατότητες για αξιοποίηση του χώρου και προσέλκυση επισκεπτών , στοιχεία που μαζί με το πλούσιο έδαφος του κάμπου θα μπορούσαν να επαναδραστηριοποιήσουν την οικονομία , να κρατήσουν τον κόσμο και να αποφευχθεί η διάλυση που , σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα , φαίνεται αναπόφευκτη .